Nét voor alle corona-ellende, ging ik een klein halfjaar ‘op Erasmus’ naar Maribor, Slovenië. Als reactie kreeg ik vaak: ‘Maribor? Dat klinkt als een concentratiekamp’ (het wordt soms verward met het met Poolse Sobibor). In werkelijkheid was het een waar paradijs. Beeld je in: het is begin 2020 en covid-19 was nog een vage roddel over iets geks in China. Een feestje bezoeken in buurland Oostenrijk, een roadtrip door Kroatië en Bosnië, vele binnenlandse uitstapjes: nu we opnieuw in een lockdown zijn, voelt het gek om terug te denken aan de tijd dat we nog géén knipperlichtrelatie hadden met bewegingsvrijheid.
Ik was bang dat ze Maribor uit het Erasmusprogramma zouden schoppen als ik alles aan de grote klok zou hangen
De vele tripjes werden mede mogelijk gemaakt door de lagere studiedruk. De veel lagere studiedruk. Ik kreeg daar met zes vakken ongeveer evenveel colleges als ik in Wageningen krijg bij één vak. In evaluaties en gesprekken met docenten heb ik veiligheidshalve altijd stevige zelfcensuur toegepast. Ik was bang dat ze Maribor uit het Erasmusprogramma zouden schoppen als ik alles aan de grote klok zou hangen. Ik hoop maar dat ik geen belletje krijg om mijn diploma weer in te leveren (stuur dit voor de zekerheid alsjeblieft niet door naar Arthur Mol).
Bij één vak waren er maar vijf studenten. Twee en een halve maand nadat het vak in principe begonnen was, moesten we ’s ochtends vroeg op het kantoor van de docent komen om het vak te starten. Het onderwijsgebouw waarin zijn kantoor was, lag buiten de stad, op een heuvel, tussen de golvende wijnvelden en zag er uit als een kasteel. De docent leek ter plekke wat onderwerpen te verzinnen waar we een essay over moesten schrijven. Colleges, lesstof, boeken of aanbevolen literatuur waren er niet. We vroegen om een feedbackmoment, maar zelfs dát was niet mogelijk. Hij was niet zo genereus in zijn begeleiding. Wel in het toekennen van studiepunten.
Sommige docenten hadden de vreemde gewoonte om studenten te vragen of ze het cijfer goed vonden
Een andere docent deelde openhartig zijn visie op zijn Erasmuscolleges: het gaat om het verbreden van je horizon. Vakinhoudelijke kennis opdoen vond hij bijzaak, waarna hij de zaal vroeg of er een beetje leuke feestjes waren. Bij twee andere vakken hadden de docenten de vreemde gewoonte om aan de studenten te vragen of ze het cijfer goed vonden. ‘Ik wil je een 8 geven. Is een 8 goed?’ vroegen ze. ‘Ja dat is wel goed’, zei ik, terwijl ik probeerde mijn verbazing te verbergen. Hoewel ik in Maribor de universiteitsbibliotheek ook goed van binnen heb leren kennen, werden de grootste sprongen op de leercurve gemaakt op het gebied van cultuur, mensenkennis en zelfkennis. Super waardevol!
Steven doet een master Economie en beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
![[De Neus] Meer waardering voor studenten](https://www.resource-online.nl/app/uploads/2024/02/WEB_De-neus.png)
