Foto Guy Ackermans Wie: Jessie van Doesburg (26)
Wat: schoonmaken in een ziekenhuis in Doetinchem
Waarom: verstand op nul en lekker schoonmaken
Uurloon: €14,08 (bruto)
De schoorsteen moet roken. Lenen bij Ome Duo kunnen we allemaal, maar er zijn ook studenten die hun geld verdienen met een bijzondere bijbaan, zoals Jessie van Doesburg (26), masterstudent Moleculaire Levenswetenschappen. Zij maakt al bijna tien jaar schoon in het streekziekenhuis Slingeland in Doetinchem.
‘Ik begon met deze schoonmaakbaan toen ik op de middelbare school zat. Ik ben zelf in dit ziekenhuis geboren. Mijn moeder en mijn zusje werken er ook. Eigenlijk ben ik dus geboren en getogen in dit ziekenhuis. Als schoonmaker maak ik alle ruimten schoon die er in een ziekenhuis zijn. Kantoren en gangen, maar ook operatiekamers. Alles wat uit een menselijk lichaam kan komen, kom je wel eens tegen. Soms halen patiënten de wc niet en liggen er uitwerpselen op de vloer. Zeker bij de maag-, darm- en leverafdeling komt dat wel eens voor. In de MRI- en CT-scankamer ligt wel eens bloed. Soms is het echt even de neus dichtknijpen. Het is wel gevarieerd werk door die verschillende afdelingen en ik vind het lekker dat ik er niet al te veel bij na hoef te denken.’
‘Elke afdeling heeft zijn eigen procedures. Voor de isolatieafdeling ga ik eerst door een omkleedsluis en word ik helemaal ingepakt in beschermende kleding. Na het schoonmaken ga ik weer door die sluis en wordt alle beschermende kleding weggegooid. Tijdens corona lag die afdeling helemaal vol. Bij een andere afdeling, de chemopatiënten, zijn de uitwerpselen radioactief. Dan doe ik bij het schoonmaken voor de extra veiligheid alles dubbel. De schoonmaakdoekjes gaan naderhand in een aparte zak met een speciaal wasprogramma.
Alles wat uit een menselijk lichaam kan komen, kom je wel eens tegen
In het ziekenhuis overlijden natuurlijk ook mensen. ‘In kamer drie is iemand overleden, die moet je straks pas schoonmaken’, hoor ik dan. Er zijn ook familieleden van mij gestorven hier. Omdat ons schoonmaakhok naast het mortuarium zit, zie ik de overledenen wel eens voorbij komen. Overleden mensen ervaren geen pijn meer, maar huilende familieleden vind ik erg om te zien. Gelukkig gebeurt het niet vaak. Ik werk vaak in het weekend en dan zijn er meer meiden van mijn leeftijd aan het werk, dat is altijd heel gezellig.’
