Het doel van het festival is om praten over falen te normaliseren. Foto Unsplash/Michael Dziedzic Een festival over mislukkingen en teleurstellingen in de wetenschap. Jessica Duncan, medeorganisator van The Great Failure Festival, vindt het de hoogste tijd om falen in de spotlight te zetten.
‘De meeste wetenschappers zijn persoonlijk betrokken bij hun wetenschap. We leggen onszelf veel druk op. Dat schept het idee dat we niet mogen falen, perfect moeten zijn in alles’, stelt Jessica Duncan, universitair hoofddocent Rurale Sociologie en een van de initiatiefnemers van The Great Failure Festival.
Plek voor gevoel
Het doel van het festival is om praten over falen te normaliseren. ‘We starten een gesprek over hoe we gevoelens van mislukking en perfectionisme-stress ervaren en over het bedriegerssyndroom dat daarbij kan ontstaan. Hoe we mislukking opvatten en ervaren is sterk persoonlijk. Dat emotionele aspect is onderdeel van onze baan, maar we maken er geen plaats voor, omdat het ongemakkelijk is en wordt gezien als onwetenschappelijk. En dat terwijl het ons persoonlijk en als academici enorm kan helpen als het gaat om welzijn en uithoudingsvermogen.’
We moeten tegenslag zien als een kans om te leren en als onderdeel van wetenschap
Jessica Duncan, universitair hoofddocent Rurale Sociologie
‘Het is geen geheim of taboe dat 80 procent van alle experimenten mislukt,’ vervolgt Duncan, ‘maar studenten zijn zich er vaak niet van bewust dat zij grote kans hebben op dergelijke tegenslagen.’ Ze wijst wel op andere taboes. ‘Er niet in slagen op te komen voor een collega die oneerlijk behandeld wordt; falen in je tenure track; de afwijzing van een artikel – mensen schamen zich ervoor en wat je ervan leert blijft onzichtbaar.’
Hoogleraren aan zet
Volgens Duncan is de roep om mislukkingen te delen een trend in de wetenschappelijke wereld. Maar openheid is riskant: ‘Zonder baanzekerheid is het moeilijk eerlijk te zijn over je tegenslagen. Je moet jezelf bewijzen. Probeer een selectiecommissie maar eens te overtuigen als je openlijk al je mislukkingen deelt. Dat kan veranderen als we het taboe rond mislukking doorbreken en tegenslag zien als een kans om te leren en als onderdeel van wetenschap. Tot die tijd is het niet aan postdocs en universitair docenten, maar aan degenen met vaste contracten om leiderschap te tonen en hun ervaringen te delen, hoe moeilijk dat ook is. In zeker opzicht hebben wij de luxepositie om te kunnen falen.’
Het is nu aan degenen met vaste contracten om leiderschap te tonen en hun ervaringen te delen
In Duncans eigen loopbaan kreeg het begrip mislukkingen in de loop der tijd een andere invulling: ‘Eerst ging mislukken vooral over niet genoeg publiceren of over publiceren met te weinig impact, dus over productiviteit.’ Naarmate ze steviger in haar werkschoenen staat, verschuift dat richting opkomen voor anderen: ‘Iedereen even veel spreektijd geven in een overleg; er wat van zeggen wanneer een vrouwelijke collega gepasseerd wordt in een vergadering. Mislukken in dit opzicht is persoonlijker en voelt urgenter, omdat ik geloof dat wetenschap gebaat is bij gelijkwaardigheid en diversiteit. Tegelijkertijd is het moeilijker voor elkaar te krijgen want ik stuit op weerstand in “het systeem”.’
Faalfitness
The Great Failure Festival vindt plaats op dinsdag 10 mei in The Social Impact Factory in Utrecht, van 12.00-17.00 uur. Het programma bestaat onder meer uit interviews met faalexperts, faalfitness, een workshop ‘CV van Mislukking’ en een afsluitende theatervoorstelling. Het volledige programma staat hier. Inschrijven kan via dit formulier.
