Foto Shutterstock De boeren in het noordoosten van India telen voornamelijk tarwe en rijst voor de groeiende bevolking in de steden. Mede door de introductie van kunstmest, pesticiden en irrigatie steeg de productie sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Inefficiënt gebruik hiervan leidt echter tot watervervuiling, een dalende bodemvruchtbaarheid en daling van het grondwater.
De vraag is: hoe kunnen deze boeren wel duurzaam produceren? Promovendus Roos de Adelhart Toorop selecteerde de beste boeren, de ‘positive deviants’. Daartoe beoordeelde ze 43 bedrijven in het gebied op vier factoren: hun winst, hun (lage) watergebruik, de bodemkwaliteit en de voedingswaarde (uitgedrukt in calorieën) van hun producten. Zes boeren sprongen eruit.
Buffels
De Adelhart Toorop ging daarna kijken wat deze duurzame boeren gemeen hadden. Daaruit bleek dat deze bedrijven relatief weinig rijst verbouwden, veel koeien en buffels hielden en het hele jaar gewassen verbouwden. Juist die combinatie was cruciaal. ‘De rijstteelt vraagt veel water’, licht ze toe. ‘Melkvee levert veel voedingswaarde en meststoffen op met relatief weinig water. En de meeste boeren telen tarwe in het voorjaar en rijst in het najaar; in de zomer liggen de akkers braak. De beste boeren verbouwden ook gewassen in de zomer, bijvoorbeeld bonen, groenten, sorghum en yam.’
De 43 boeren in haar regio hadden tussen de 0,3 en 2 hectare grond. De beste boeren verbouwden vaak ook tarwe en rijst, maar vooral voor eigen gebruik. Gemiddeld verbruiken ze veel minder inputs ( ‘grondstoffen’ zoals kunstmest, bestrijdingsmiddelen, water en energie) dan de boeren met veel tarwe en rijst. Bij de zes beste boeren zaten ook kleine bedrijfjes met een intensieve productie. Lees de publicatie hier.
Roos de Adelhart Toorop promoveert op 12 oktober bij Farming Systems Ecology.
![[De Stelling] ‘Klimaatslimme landbouw als wetenschappelijk vakgebied is een typisch voorbeeld van neokoloniale wetenschap.’](https://www.resource-online.nl/app/uploads/2024/02/DeStelling_online_NL_1811.png)
