Blog door Steven Snijders
Wageningen staat bekend om zijn studenten die iets willen bijdragen aan de maatschappij. Ook dit jaar bleek dat een grote rol te spelen voor eerstejaars. In mijn ervaring kent Wageningen verschillende kampen. Meestal gaan die bij elkaar wonen, maar niet overal. Onlangs was ik te gast bij een huisdiner in Dijkgraaf. In Dijkgraaf heb je altijd allemaal verschillende types in één huis; je wordt door Idealis willekeurig bij elkaar geplaatst. Een veganist at mee, dus er zat geen vlees in het gerecht. Een ander aan tafel was zo’n grote fan van dierlijk vlees, dat hij dan maar zijn eigen kippenvlees had meegenomen. Juist toen het gesprek ging over de beweegredenen om vegan te zijn, promootte hij uitbundig zijn kip: ‘Here, I have chicken. Do you want chicken? I have chicken! It is really nice, taste it!’
Op het Wageningse deug-spectrum staan de veganisten helemaal bovenaan, gevolgd door vegetariërs. Alle mensen verder op het spectrum kunnen we conformisten noemen, aangezien de veganisten en vegetariërs nog altijd een minderheid vormen. Tussen deze kampen woedt de Wageningse Koude Oorlog. Droevendaal is de hoofdstad van het non-conformistische kamp, met de veganisten in de frontlinie.
Wageningen is een soort lifestyle-wasstraat: je komt er als carnivoor in, maar je komt als vegetariër uit
Hoeveel verantwoordelijkheid moet het individu nemen voor structurele problemen? De logica van het conformistische kamp: een persoon die geen vlees eet zal de wereld niet van het milieuprobleem redden. Het is een systeemprobleem dat ook op dat niveau moet worden aangepakt. Vanuit het vak ethiek dat ik nu volg, leer ik verschillende perspectieven. De veganisten kunnen redeneren vanuit het duty/rights-perspectief: omdat milieu vervuilen en klimaat laten opwarmen in zichzelf slechte dingen zijn, moet jij geen handelingen verrichten die hier aan bijdragen. De conformisten aan de andere kant kunnen zich beroepen op het consequentialisme: jouw eigen individuele vleesconsumptie heeft nauwelijks invloed op het milieu en de temperatuur, dus is het niet nodig of zinvol om hier als individu mee te stoppen.
Voor veel vrienden is Wageningen een soort lifestyle-wasstraat geweest: je komt er als carnivoor in, maar je komt als vegetariër uit. Ikzelf sta als flexitariër met één been in beide kampen. Vlees en vliegen minderen, tuurlijk. Maar ik wil er niet alles voor opofferen: het milieu redden moet een groepsinspanning zijn. De gevolgen van een systeem vragen om systeemoplossingen of afgedwongen gedrag voor ons allemaal, zoals een persoonlijk CO2-budget. Toch ben ik blij dat een deel van Wageningen dat niet met me eens is.
Steven doet een master Economie en beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
Typische D66’er dit, lekker progressief lullen maar vervolgens zelf nauwelijks een steentje bijdragen. Ga jij nog maar een rondje door de lifestyle wasstraat, misschien helpt dat.