Illustratie Stijn Schreven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer Floor van Gils, promovendus Landschapsarchitectuur.
‘Na een paar jaar werken bij een ingenieursbureau stapte ik over naar de wetenschap: promotieonderzoek naar de ontwikkeling van historische agrarische cultuurlandschappen in Nederland in de twintigste eeuw. Vorig jaar kreeg ik de kans om mijn onderzoek te presenteren op een congres in Polen. Er was wel één probleem: de organisatie vroeg zes maanden van tevoren om een abstract, terwijl ik nog midden in mijn onderzoek zat. Toch schreef ik een samenvatting van een lopend deelonderzoek, ik had immers nog een half jaar om het af te ronden.
Ik stond er zenuwachtig, met een droge mond en een onaf verhaal
‘Het zou mijn eerste congres worden. Spannend, ik had alleen nog gepresenteerd voor mijn vakgroep, in het Nederlands. In mijn hoofd zag ik het al voor me: ik zou daar vol vertrouwen voor een zaal met deskundigen staan met een helder, afgebakend verhaal, ondersteund door uitgewerkte data. Ik dook in kaartanalyses en archiefonderzoek en werkte tegelijkertijd aan een andere publicatie. Maar toen het congres dichterbij kwam, had ik nog geen afgerond verhaal, alleen losse eindjes. Wat een mislukking.
‘De eerste congresdagen liep ik rond met een knoop in mijn maag. Toen ik eindelijk het podium opstapte, was dat in schril contrast met mijn eerdere voorstelling: ik stond er zenuwachtig, met een droge mond en een onaf verhaal. Zonder duidelijke conclusies voelde ik me kwetsbaar. Ik had nog overwogen om de presentatie af te zeggen, maar mijn begeleider zei: ‘Vertel gewoon waar je nu staat.’ Dat bleek een goed advies. Ik ben vrij perfectionistisch en deel mijn werk liever pas als het af is. Maar juist door een work in progress te presenteren, ontstond er een interessante discussie. Iemand vroeg wat mijn historische onderzoek betekent voor het landschap van nu. Daar had ik nog niet over nagedacht – maar nu krijgt het een plek in mijn proefschrift. Soms is het dus niet erg om iets te delen wat nog niet perfect is. Dan kunnen anderen meedenken om het scherper te maken.’
