Er waren voldoende bedden voor ons allemaal, maar sommige moesten we delen. Afgelopen weekend was ik met een groep vrienden in een huis op een vakantiepark. Ik kreeg een bed toebedeeld en ik stelde geen moeilijke vragen. Ik stelde zelfs helemáál geen vragen. Zo waggelde ik ’s nachts een donkere slaapkamer in, zonder enig idee van wat ik zou aantreffen. Moest ik nog een bed opmaken? Was er al iemand in deze kamer? Een rustige maar duidelijk aanwezige ademhaling en een silhouet onder de gemeenschappelijke deken leerde mij dat dit blijkbaar een gedeeld bed was. Maar van wie waren die lange bruine haren die onder de deken uitkwamen?
Er waren twee vrouwen in de groep met lang bruin haar. Ik probeerde aan de hand van de ademhaling te achterhalen wie van de twee het was, maar besefte vrij snel dat dit een kansloze strategie was. Hoewel het tweepersoonsbed op vriendschappelijke wijze in twee helften verdeeld was, blijft een bed delen iets intiems. Het voelde toch gek om niet te weten van wie die ademhaling was.
Mijn nog niet vastgelegde stage-positie voelt een beetje als die nog niet geïdentificeerde bedpartner
Dit weekendje weg was een fijne onderbreking van mijn stage-zoektocht. Even helemaal eruit. Over één maand hoop ik te beginnen aan mijn stage. Ik heb een specifieke positie op het oog. Ik heb gesolliciteerd, maar nog geen reactie. Ik ben nu in het mentale niemandsland: ik wil mij enerzijds niet verheugen op iets wat er misschien niet komt, maar anderzijds wil ik mezelf wel mentaal voorbereiden op die mogelijkheid. De onzekerheid knaagde stukjes van mijn gemoedsrust af. Mijn nog niet vastgelegde stage-positie voelt een beetje als die nog niet geïdentificeerde bedpartner: het voelt raar om geen idee te hebben, om zo in onzekerheid te verkeren.
Het werd ochtend in het vakantiehuis. ‘Goedemorgen Steffie’, hoorde ik een gebroken, schorre, verrassend lage stem. Een complete verrassing. De vrouw naast mij bleek die ene jongen te zijn die óók lang bruin haar had.
Het horen van deze stem was als puzzelstukjes die op de juiste plek vielen. Nu ik wist hoe het zat, kon ik weer door met leven.
Een maandenlange fulltime stage is ook een behoorlijk intense relatie, ik zal toch ongeveer bijna 700 uur met deze professionele partner doorbrengen. Ik hoop dat ik naast een prettige partner wakker word volgende maand.
Steven doet een master Economie en Beleid en slaat graag van zich af op de squashbaan. Hij staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
