Bus 352 van Wageningen Busstation naar Arnhem Centraal zit al bijna helemaal vol wanneer ik instap. Ik haast me naar het laatst overgebleven plekje – een stoel boven de wielen van de bus, waar de vloer verhoogd is. Mijn knieën drukken tegen de rugleuning van de stoel voor me. De man naast mij zit wijdbeens en slaapt met zijn hoofd naar achter geleund, zijn mond open. Aan de andere kant van het gangpad trekken twee jongens een blikje bier open.
De intercom van de bus kraakt. ‘Moeten er mensen uit in Renkum?’ vraagt de buschauffeur. Zijn stem klinkt wanhopig. Een vrouw steekt voorzichtig haar hand op. De buschauffeur zucht, ook via de intercom. ‘Dat is jammer. Dan gaan we gewoon langs Renkum. Anders hadden we Renkum kunnen overslaan’, zegt hij. ‘We zijn twintig minuten te laat vertrokken, dus de volgende bus zit al vlak achter ons.’
In aanloop naar de verkiezingen voelt het land altijd op zijn meest chaotisch. Wispelturige stakers, protesten en snelwegblokkades. Tegen de verwachtingen in rijdt de bus wel vandaag, maar het is de vraag hoe en wanneer ik thuis kom. Omdat hij zo vertraagd is, neemt de bus twee keer zoveel passagiers mee als normaal. Iedereen zit met dikke winterjassen tegen elkaar aan gedrukt en de ramen zijn beslagen.
Ik kom niet naar huis voor de politieke overtuigingen van mijn dorpsgenoten, wel voor de omgeving
Tijdens mijn reis naar het noorden verandert het landschap. Het politieke landschap: van het kalme, progressieve geluid van Wageningen naar het chaotische rumoer van de boerenbeweging in mijn dorp, dat zichzelf als het laatste bastion van verzet tegen de overheid ziet. En het fysieke landschap: de bossen van de Veluwe veranderen in de weidse velden van Drenthe.
Ik kom niet naar huis voor de politieke overtuigingen van mijn dorpsgenoten, wel voor de omgeving. Het landschap van thuis brengt me tot rust – de natte heide, de weilanden en houtwallen en het cultuurlandschap van mijn grootouders, overgrootouders en alle generaties daarvoor. Bij de schaapskooi is de lente begonnen en springen de pasgeboren lammetjes door het stro. Buiten is het guur en grauw en we wandelen met een natte neus over de vlakte. In dit dorp rijdt de bus sowieso niet in het weekend.
Ilja Bouwknegt is 24, bachelorstudent Bos- en Natuurbeheer, is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
