Ga je studeren of werken in Wageningen, dan leer je mensen kennen van over de hele wereld. 108 nationaliteiten wonen hier, volgens de cijfers van de universiteit. Als het je is gelukt in dit bizarre jaar een Valentijnsdate te scoren, is de kans groot dat die niet uit hetzelfde land komt als jij.
Hartstikke leuk, totdat je lief klaar is met zijn/haar master of PhD. Blijf je dan in Nederland, verhuis je naar een ander land of wordt het een Skype-relatie? Resource sprak drie internationale WUR-stellen.
‘Wow, dacht ik, mooie meiden hier in Nederland’
Annemiek Pas Schrijver, onderzoeker bij Farming Systems Ecology, Nederlands, en Jean-Yves Duriaux Chavarría, onafhankelijke consultant voor ‘More People More Trees’, Nicaraguaans/Zwitsers.
Jean-Yves: ‘Ik leerde Annemiek kennen toen ik begon aan mijn master. Via Skype had ik een kamer geregeld en zij was de eerste die ik tegenkwam. Wow, dacht ik. Mooie meiden hier in Nederland! Helaas vertrok Annemiek bijna meteen naar het buitenland, maar het lukte om haar voor een date te vragen toen ze weer even hier was.’
Annemiek: ‘We zijn vanaf het begin al gewend aan veel Skypen. Ik deed vrijwilligerswerk in Griekenland, startte een PhD in Zweden en deed mijn onderzoek grotendeels in Kenia.’
Jean-Yves: ‘Ik had intussen een baan gevonden waarvoor ik veldwerk moest doen in Ethiopië. We probeerden elkaar daar te zien en tussendoor in Zweden en Wageningen. Voor mijn baan maakt het niet waar ik ben, afgezien van het veldwerk natuurlijk. Tegenwoordig doe ik veldwerk in Nicaragua, waar ik dan meteen mijn familie kan zien.’
Annemiek: ‘We hebben overwogen daar te gaan wonen, maar toen de politieke situatie er nogal drastisch veranderde, hebben we besloten niet te gaan. Vlak daarna vond ik een baan bij WUR en verhuisden we naar Wageningen.’
Jean-Yves: ‘Ik voel me ondertussen echt thuis hier. In het begin moest ik wennen bepaalde dingen, zoals het aanspreken van Annemieks ouders met hun voornaam. Dat is voor mij echt onbeleefd. En het is me nog niet gelukt om Annemiek enthousiast te krijgen voor een Michelada, bier met limoensap, zout, peper, tabasco en Worcestershiresauce.’
‘Hij is individualistischer, maar dat waardeer ik ook’
Rachelle de Vries, promovendus bij Human Nutrition and Health, Filipijns/Nederlands, opgegroeid in Indonesië, en Pol Grootswagers, post-doc Human Nutrition and Health, Nederlands.
Rachelle: ‘Of onze relatie invloed heeft gehad op onze carrière? Eerder andersom! We hebben elkaar tijdens de introweek voor promovendi leren kennen, we werken we bij dezelfde vakgroep.’
Pol: ‘In het begin zagen we elkaar alleen tijdens de pauze, en dat was gezellig, maar de vonk sloeg pas echt over toen we samen naar Lowlands gingen. Rachelle deed daar onderzoek naar voedingskeuzes en vroeg of ik mee wilde helpen. Toen we daarna ook nog eens samen voor een project naar Canada gingen, werden we echt close.’
Rachelle: ‘Ik was door mijn familie al wel bekend met de Nederlandse normen, waarden en natuurlijk de botheid. We hebben geen grote culture clashes gehad. Het enige wat ik merk is dat Pol iets individualistischer is, terwijl ik gewend ben meer rekening te houden met anderen. Maar dat waardeer ik ook, ik zou me wel minder willen aantrekken van wat andere mensen van mij vinden. We houden allebei van goed eten en koken graag typisch Nederlandse of Indonesische gerechten. Tijdens het koken halen we herinneringen op.’
Pol: ‘Ik vind het bijzonder dat we in totaal verschillende werelden zijn opgegroeid, met een andere cultuur en taal, maar toch dezelfde dingen belangrijk vinden in het leven. Ik lijk meer op Rachelle dan, bijvoorbeeld, op mijn klasgenoten van vroeger.’
‘We liepen elkaar net zo lang tegen het lijf tot we verliefd werden’
Vivian Valencia, universitair docent bij Farming Systems Ecology, Mexicaans/Amerikaans, en Diego Osorio, Senior Advisor Climate Security bij CGIAR, Canadees.
Vivian: ‘We komen uit verschillende landen maar hebben veel gemeen. We zijn allebei goed geworteld in de Latijns-Amerikaanse cultuur, en allebei rond ons twaalfde geëmigreerd, Diego naar Canada en ik naar de Verenigde Staten. We hebben elkaar trouwens heel ergens anders leren kennen: op een conferentie in Istanbul. In het begin mochten we elkaar helemaal niet. Maar we liepen elkaar telkens weer tegen het lijf op conferenties, in Berlijn, Montreal en Buenos Aires, net zo lang tot we verliefd werden.
‘We zijn allebei nogal ambitieus en erg gedreven om positieve verandering te bereiken met ons werk. Daardoor is het lastig om werk te vinden in dezelfde regio. Toen ik in 2018 een baan aangeboden kreeg bij WUR vond Diego werk bij CGIAR, wat ook ondergebracht was bij WUR. Het is een internationale organisatie en kan hij vanuit elke locatie werken.
Het grootste nadeel van zo’n internationale familie is dat je elkaar weinig ziet, zeker dit jaar met al die reisrestricties. Ik ben in september bevallen, een echte Nederlandse thuisbevalling, en sinds december zijn we in Canada. Het Canadese deel van de familie kan nu kennismaken met ons dochtertje, maar mijn ouders hebben haar nog niet gezien.’