Met een satéprikker als steun en wat zorg redden de meesten het gelukkig op het nippertje.
Toen ik in Utrecht wilde afstuderen, moest ik op mijn knieën langs de stafleden om te vragen of ik bij hen een thesis mocht doen. Ik moest zelf met een plan komen en uitleggen hoe ik ging zorgen dat er niet te veel begeleiding nodig zou zijn. Op dit moment doe ik naast mijn werk aan WUR een opleidingsprogramma in de VS en daar zijn de regels ook streng. Te laat een verslag ingeleverd? Jammer dan. Hertentamens zijn er niet en als je je te laat inschrijft voor een vak, heb je volgend jaar weer een kans.
Leiden we studenten wel op om de wijde wereld in te gaan, zijn we niet te lief?
Ik vind dat we in Wageningen heel goed voor onze studenten zorgen. Maar ik ben ook bang dat we iets te lief zijn uit angst om niet aan hun hoge verwachtingen te voldoen. (Stel je voor dat we in de volgende Nationale Studenten Enquête niet als hoogste beoordeeld worden!)
Net als bij mijn zonnebloemzaailingen bestaat er ook zoiets als te beschermd opgroeien. Na je studie is er ineens geen voorbeeldverslag, geen proeftentamen en geen practicumhandleiding. We leiden hier studenten op om de wijde wereld in te gaan en ik vraag me af of we daarin niet juist tekortschieten door zo lief te zijn. Hoe meer we ze verzorgen, hoe rauwer de wereld na hun studie gaat zijn. Natuurlijk redden de meeste het wel, met satéprikkers en wat zorg. Maar zouden we ze niet een stevigere basis gunnen?
Guido Camps (34) is dierenarts en postdoc bij Humane Voeding. Hij houdt van bakken, bijen houden en bijzondere dieren.