tekst Tessa Louwerens en Kenneth van Zijl illustratie Henk van Ruitenbeek
Wim Verhagen, derdejaars bachelorstudent Economie en Beleid
‘Ik ervaar zeker stress. Studie en sociaal leven zijn in Wageningen met elkaar verweven; het gaat 24/7 door. Ik doe veel naast mijn studie, onder andere voor het onderwijsbestuur. Ook heb ik met een paar mensen de afdeling van de Jonge Democraten opgericht, waarvan ik nu voorzitter ben. Het komt voor dat ik om 9 uur ’s ochtends de deur uit ga en om 12 uur ’s avonds thuiskom en dan nog op tig appjes moet reageren. Op een gegeven moment werd het me te veel, de stress. Maar ik schaamde me, omdat ik dacht dat ik me aanstelde. Iedereen is druk tenslotte. Na lang twijfelen ben ik toch naar de studentenpsycholoog gegaan. Zelf weet ik ook wel dat ik moet minderen. Maar dat ik over mijn overspannenheid heb kunnen praten met iemand, is een hele opluchting. Nu doe ik bewust even geen vak. En plan ik mijn agenda niet bomvol.’
Anne van der Heijden, masterstudent Management, Economics and Consumer
Studies en Food Quality Management ‘Ik heb een levensstijl die voor mij heel chill is, maar waarschijnlijk niet voor iedereen werkt. Ik doe wat ik wil, wanneer ik dat wil: eten, sporten, studeren, met vrienden afspreken. Mijn twee masters hebben weinig contacturen. Ik volg bijna geen college en ga alleen naar de verplichte onderdelen. Dat kan niet bij elke studie en het verschilt ook per persoon waar je behoefte aan hebt en wat werkt. Want veel zelfstudie vraagt ook zelfdiscipline. Als je dat niet hebt en achter gaat lopen, kan deze aanpak juist veel stress opleveren. Maar voor mij werkt het.’
Bachelorstudent derdejaars Voeding en Gezondheid, naam bekend bij de redactie
‘Afgelopen zomer kreeg ik ernstige psychische en psychosomatische klachten. Ik ben doorverwezen naar therapeuten en heb maandenlang futloos en depressief in mijn kamer gezeten. Nu slik ik anti-depressiva en studeer ik weer in deeltijd om langzaam te herintegreren. Dat bevalt goed. Uiteindelijk wil ik universitair docent worden. Vóór mijn breakdown studeerde ik voltijds en werkte ik daarnaast 20 uur per week in een laboratorium. Daarbij deed ik ook nog bestuurswerk. Iedereen met gezond verstand zal zeggen dat het te veel was. Maar als je er middenin zit, heb je dat niet in de gaten. Ik kom uit een familie waarin hard werken de norm was. Ik ben de eerste die een hoge opleiding doet. Dat schept ook verwachtingen.’
Liza van Kapel, masterstudent Earth and Environment
‘Ik ben een echte deadlinewerker; ik begin laat. Dat geeft soms stress, maar uiteindelijk krijg ik daardoor wel het meeste voor elkaar. Ik doe ook veel dingen naast mijn studie, niet omdat ik denk dat het nodig is om een baan te vinden, maar omdat ik het leuk vind. Nu schrijf ik mijn masterthesis. Dat loopt uit, omdat ik halverwege RSI heb ontwikkeld, wat volgens mij niet per se met stress te maken had. Ik heb dit aangegeven en heb samen met mijn begeleider een aangepaste planning gemaakt en hulp gekregen bij het inrichten van mijn werkplek. Dat geeft mij veel rust. Ik denk dat het voor studenten soms best lastig is om hun grenzen in te schatten en aan te geven. Er zijn faciliteiten, maar je moet wel zelf aan de bel trekken.’
Edwin Peeters, universitair hoofddocent
Aquatische Ecologie en Waterkwaliteitsbeheer‘Ik merk dat studenten een korte concentratieboog hebben en snel afgeleid zijn, omdat ze met veel dingen tegelijk bezig zijn, onder meer op hun smartphone. Daarnaast hebben studenten veel meer activiteiten overdag, naast het voltijd-onderwijs. Zo kunnen ze bijvoorbeeld soms een college niet bijwonen, omdat ze moeten werken. Ik denk dat er veel van studenten verwacht wordt; er ligt druk om snel klaar te zijn met studeren en tegelijkertijd geld te verdienen. Dit komt de leerprestaties niet altijd ten goede en ik heb de indruk dat dit ook meer stress geeft.’
Jesse Mesman, masterstudent Biotechnology
‘Ik had zo’n vol leven dat ik burn-outverschijnselen kreeg. Ik was soms paniekerig en mensen zagen dat ik gestrest rondliep. Alleen kropte ik het allemaal op. Ik sprak er met niemand over. Op een gegeven moment ben ik naar de studentenpsycholoog gegaan en die heeft mij naar de ggz doorverwezen. Daar constateerden ze dat ik faalangst heb en alles altijd perfect wil doen. Ik ben er acht keer geweest. Dat heeft erg geholpen. Ik ben ook naar een perfectionismecoach geweest. Ik moest schema’s bijhouden van wat wel en wat niet goed is gegaan en kreeg gedachtenoefeningen voor wat meer rust in mijn hoofd. Zij heeft mij geleerd dat goed ook goed genoeg kan zijn. Ik ga een paar activiteiten en commissies afstoten. Nu kook ik nog op mijn studentenvereniging en speel ik in het studentenorkest. Ik ga niet meer naar elk feestje. Beter voor mijn gemoedsrust.’
Anne Pluijmaekers, masterstudent
Management, Economics and Consumer Studies en Biology ‘Ik volg een dubbele master, maar dat geeft niet per se meer stress. Ik heb dezelfde studiebelasting als iemand die één master volgt. Alleen is het soms meer puzzelen, omdat ik verschillende verplichte vakken volg die ik allemaal een plek moet geven. Ik probeer het werk op te hakken in kleine, overzichtelijk stukjes, zodat ik het gevoel heb dat ik vooruitgang boek. Daarnaast kijk ik goed naar mijn prioriteiten; ik hoef echt niet elke avond tot tien uur te studeren. Mensen hebben wel andere verwachtingen van mij, omdat ik twee masters doe. Aan de ene kant wordt verwacht dat ik op beide vakgebieden volledig mee kan praten, dat studeren mij minder moeite kost en ik een bepaald niveau heb. Aan de andere kant wordt soms extra rekening met me gehouden. Ik vind het lastig om met die verwachtingen om te gaan; daar heb ik eigenlijk meer stress van.’