Foto: Wikipedia
‘Mijn familie is eigenaar van een bos in het zuiden van Portugal. Gelukkig zijn de bosbranden momenteel in het noorden, zoals bijna elk jaar. Misschien waren de branden de laatste paar jaar minder intens, maar een situatie als deze komt regelmatig voor. In het noorden zijn de kavels kleiner en daardoor is effectief bosbeheer op landschapsniveau ingewikkeld. Het is de tragedie van het gedeelde goed. Er is meer samenwerking van landeigenaren nodig om bosbranden als deze te voorkomen.
In dit specifieke geval ging er veel mis. Het grootste aantal slachtoffers viel op een autoweg die eigenlijk al afgesloten had moeten zijn. Ook had de brandweer beter kunnen ingrijpen als die niet alleen uit vrijwilligers bestond en oud materiaal gebruikte. Het is interessant om te zien hoe de publieke financiering tekortschiet met linkse regeringen.
Tomás Roquette Tenreiro, masterstudent Plantwetenschappen uit Portugal, reageert op het nieuws over de bosbranden in zijn land.
In de media en de politiek worden de eucalyptus- en naaldboomproductiebossen als de schuldigen aangewezen. Naar mijn mening is het niet de boomsoort, maar het management dat tekortschiet. We zouden deze soorten dankbaar moeten zijn dat bosbouw nog rendabel is in het gebied. Een bos dat niets oplevert, wordt namelijk verlaten en land zonder eigenaar loopt het meeste risico op bosbranden. Door de vochtige bodem in dit gebied, in combinatie met hoge temperaturen, wordt er veel biomassa geproduceerd. De brandstapel bouwt zich snel op.
Voor een boseigenaar voelt een bosbrand als het verliezen van een kind. Ik ervaar dat elke keer als een bosbrand dicht bij het land van mijn familie komt. Het opbouwen van productief bos is een langetermijninvestering, en die kan in enkele seconden verwoest worden. Ik vind dat een eng idee.’