Daar lopen we, over een uitgestrekt wad met – God zij dank – goed weer. Urenlang praat ze over zeehondjes, schelpen en het prachtige weer; het woord ‘berg’ lijkt uit haar vocabulaire gewist. Nederland, dat is de hemel op aarde.
Dan klinkt plotseling een schreeuw: ‘Stijn!’ Verschrikt kijk ik achter me. Ze staat tot boven haar knie in de modder. Met kracht trek ik haar eruit. ‘Au, au, au’, roept ze.
De weken erna neemt de pijn toe. Elke dag wordt lopen lastiger, maar de huisarts wil niets doen. ‘Een scan? Nee, dat doen we hier in Nederland niet zomaar’, zegt hij na vijf weken.
Ook een bezoek aan de fysiotherapeut is vruchteloos. ‘Sorry, ik kan niets voor je betekenen. Je hebt een scan nodig. Oh, dat wil de huisarts niet? Dan bel ik wel. (…) Het spijt me, jouw huisarts wil echt niet.’
Ze wisselt van huisarts. ‘Een scan? Dat lijkt me een goed idee. Ik zal een afspraak voor je maken.’ Ze bezoekt de MRI-afdeling. ‘Een afspraak? Oh, dan is er iets fout gegaan. Hier staat niks hoor.’
‘Weet je’, zegt ze, hinkend terug naar huis. ‘Die bergen, daar moet ik even niet aan denken, maar verder verlang ik zo terug naar Italië. Al dat wachten, en die rijen. Maar dan uiteindelijk komt er iemand die je echt wil helpen.’