Omdat mijn studie op z’n einde loopt en mijn toekomstige baan niet erg in de regio ligt, verhuis ik terug naar Holland. Ik heb nog geen woonruimte gevonden, dus ik ga terug naar m’n ouders. Het afscheid valt me zwaarder dan gedacht. Ik ben gaan houden van de mensen, van de chaos, de geluiden en de geur. Het voelt alsof iets van mezelf dat afsterft en dus ook niet meer terug komt. Het waren gouden tijden.
Eigenlijk had ik al lang weg moeten zijn, maar mijn studie heeft nu eenmaal wat langer geduurd dan de bedoeling was. Daarnaast heb ik zelfs op het punt gestaan naar Wageningen te verhuizen (ik woon nu in het Binnenveld), een paar jaar terug. Ik durfde de stap niet aan en ik bleef op m’n post. Ik hou niet van verandering, en ik was toen wat blij die stap uiteindelijk niet te hebben gezet. Ik ontwikkelde mezelf tot de huisgenoot die bij het inventaris hoorde en die zich té verantwoordelijk voelde. Het is uiteindelijk goed om te gaan, een nieuwe, frisse generatie staat klaar.
De komende weken staan in het teken van afscheid nemen, eerst van mijn studentenhuis, daarna van de universiteit, en uiteindelijk ook van mijn blog (nog vier te gaan hierna). Prediker zei het eeuwen geleden al. ‘De vroegere generaties zijn vergeten, en ook de komende zullen weer worden vergeten.’ Life goes on. Over 5 jaar kent niemand me meer in Ede, en is alleen het huis een stille getuige van mijn verblijf. Bedankt voor de mooie tijd jongens (en meiden), ik heb genoten!