‘Bolivia is een erg divers land qua natuur, maar toch is daar maar relatief weinig over bekend. Een van de slechtst bestudeerde diersoorten is de ernstig bedreigde titicacakikker. Deze kikker heeft de grappige bijnaam scrotumkikker, omdat hij heel rimpelig is. Hij heeft een excessieve hoeveelheid huid om onder water te kunnen ademen. Tijdens mijn stage probeerde ik meer te weten te komen over de levenscyclus en de populatie van de soort. Dat deed ik vanaf het kleine eiland Isla de la Luna in het Titicacameer.
Rots in het water
Het eiland was niet veel meer dan een rots in het water. Het ligt op vierduizend meter hoogte, waardoor het fysiek soms zwaar was om de kikkers al snorkelend onder water te observeren. Ook mentaal was het niet altijd makkelijk, omdat de weinige mensen die op het eiland wonen uitsluitend Spaans spreken. Met mijn eigen basis-Spaans was het lastig om met hen te communiceren. Door de afwezigheid van elektriciteit, internet en sociaal contact ging ik op zoek naar andere manieren om me te vermaken, zoals lezen en gitaar spelen.
Hiërarchie
Ik heb naast dit onderzoek op het eiland ook nog studenten begeleid in een museum in de stad Cochabamba. Dat gaf een voldaan gevoel, omdat ik de mensen ook daadwerkelijk iets kon leren. Bolivia is een erg arm land; daar had ik me in eerste instantie op verkeken. Voor de studenten was ik een ‘rijke’ Europeaan tegen wie ze opkeken. Er was voor hen een duidelijke hiërarchie. Ik heb de studenten moeten vertellen dat ze mét me werkten en niet vóór me. Ondanks deze cultuurverschillen konden we het toch goed met elkaar vinden. Ik ben snel vrienden met ze geworden.
Puur
Elke dag was een avontuur in Bolivia. Als ik naar de foto’s kijk, verlang ik ernaar om terug te gaan. Het is zo’n mooi, puur land waar nog steeds veel natuur beschreven en beschermd moet worden. Ik hoop dat ik daar in de toekomst aan mag bijdragen, al is het maar een beetje.’