‘Goeiemorgen’, begroet ik een teamgenoot. Er staan wallen onder zijn ogen en zijn gezicht maakt een vermoeide indruk. Maar glimlachen doet hij wel. Hij is niet de enige die zich zo voelt. Gapend schuifel ik naar het koffieapparaat voor waarschijnlijk lang niet mijn laatste kopje leut van vandaag.
Deadline
Na bijna een jaar werken is de deadline voor iGEM, een internationale wedstrijd in synthetische biologie, in zicht. En dat is gaaf, want dat betekent dat we bijna naar Boston gaan voor de finale. Maar ook ontzettend spannend. Want natuurlijk zijn er nog zoveel dingen die we moeten of willen doen. Alles wat we gedaan hebben voor ons iGEM-project moet nu vereeuwigd worden op een website, zodat het beoordeeld kan worden door de juryleden. En dat blijkt toch een stuk lastiger dan een verslag tikken in Microsoft Word, zeker als je van HTML geen kaas hebt gegeten. Maar zin voor zin, of HTML-regel voor HTML-regel, ontstaat er toch iets moois op de website.
Waar wij besloten hebben om de Varroamijt, een parasiet verantwoordelijk voor het uitsterven van hele bijenkolonies, te bestrijden werkt Groningen bijvoorbeeld aan het versleutelen van informatie in DNA.
Het blijft een beetje gek. Vorig jaar rond deze tijd zijn we begonnen met brainstormen om een project op poten te zetten. Het vinden van een oplossing voor een maatschappelijk probleem met behulp van synthetische biologie. Oftewel de main aim van iGEM. Een brede opgave, waar je alle kanten mee op kunt. Waar wij besloten hebben om de Varroamijt, een parasiet verantwoordelijk voor het uitsterven van hele bijenkolonies, te bestrijden, werkt Groningen bijvoorbeeld aan het versleutelen van informatie in DNA. Elke dinsdagavond zaten we bij elkaar om over ons bijenproject te praten. En nu is dat project bijna klaar.
Kindje
Dat bijenproject is echt ons kindje geworden. We hebben het zelf opgezet, zelf met bijenhouders en wetenschappelijke experts gepraat, we hebben zelf sponsoring geregeld om het te financieren en zijn natuurlijk ook zelf het lab in gedoken. Voor alle twaalf iGEM-studenten geldt dat we binnen iGEM onze thesis of stage hebben gedaan en dat maakt het nog intenser; het maakt die periode van je studie minder solo. Je bent afhankelijk van elkaars resultaten, maar het is ook gewoon fijn om te zien dat je niet de enige bent bij wie er af en toe onverklaarbare dingen gebeuren in het lab.
Weinig slaap omwille van de laatste loodjes is met twaalf man toch net iets draaglijker dan wanneer je jezelf moet overtuigen dat slaap zwaar overschat wordt in je quest om een verslag af te ronden. Niet voor niets is er het spreekwoord ‘work hard, play hard’. Mits we voor die tijd geen koffievergiftiging hebben opgelopen. Boston, here we come!