Ik zit op het puntje van mijn stoel in een donkere zaal. Mijn collega Jan Kuiper is namelijk genomineerd.
Ik gun Jan de prijs. Jan zweeft ergens tussen de vakgebieden van zijn begeleiders. In andere woorden: hij heeft het zwaar gehad. Regelmatig zag ik hem ‘s avonds kreunend achter zijn pc zitten. ‘Mijn begeleiders snappen elkaar echt niet’, zei hij dan. Maar Jan werkte door; ruim drie jaar van Jans leven zit in deze publicatie. Sterker nog, ook nu krijgt Jan ’s nachts geen rust. Want dankzij het perfectioneren van dit artikel heeft Jan slechts drie weken over om al het andere werk voor zijn proefschrift af te ronden.
De derde prijs wordt bekendgemaakt. Niet Jan, maar iemand die ik niet ken. Pfff. De tweede prijs dan. Nee. De presentator klikt door de PowerPoint. ‘De eerste prijs gaat naar een excellent geschreven artikel dat…’ Dit moet Jan zijn, denk ik. Ze klikt verder. Ik bekijk het scherm: JAAAAH! Hij is het.
Bij de afsluitende borrel laat Jan een brede glimlach zien. In de ene hand houdt hij een flesje bier en in de andere zijn award en een pot bloemen. ‘Dit moeten we twitteren’, zeg ik. Binnen enkele uren is de tweet ruim duizend keer bekeken. Zestien mensen hebben op de foto geklikt om Jans brede glimlach eens goed te aanschouwen en acht mensen vonden het nieuws dermate belangrijk dat ze het bericht retweetten. Een regelrecht succes.
Waar de paper nou eigenlijk precies over gaat, heeft trouwens geen enkele twitteraar gevraagd. En nu ik eraan denk: ik heb zelf ook geen idee.
Stijn van Gils (28) doet promotieonderzoek naar ecosysteemdiensten in de landbouw. Maandelijks beschrijft hij zijn worsteling met het systeem wetenschap.
Lees alle columns van Stijn