Tekst Machteld van Kempen
WUR is zeer divers; er werken en studeren honderden internationals. In de rubriek Meanwhile in vragen we een van hen te reageren op een gebeurtenis in het thuisland. Deze keer deelt uitwisselingsstudent Dorothée Bellégo (20) haar mening over de aanhoudende protesten in Frankrijk, die ontstonden als reactie op de politieke onrust in het land.
‘Toen de Franse stakingen begonnen in september, was ik al hier in Nederland. Ik schaam me er een beetje voor, maar het kon me niet echt schelen eigenlijk. Mensen zeiden de hele tijd: wat vervelend dat Frankrijk staakt. Maar ik dacht: het zal ook eens niet zo zijn. Staken is onze nationale sport. En wat betreft de Franse regering, daar is het altijd een puinhoop. Hier in Nederland heeft jullie regering twee keer gefaald, dat is niet best, maar op de een of andere manier lijkt het in Frankrijk erger omdat mensen er zo heftig op reageren. En ook omdat het al jaren een soort strijd is. Op dit moment vraag ik me niet eens meer af waar het over gaat. Misschien moet ik er meer aandacht aan besteden, maar in Frankrijk zit het in de cultuur om ons niet te laten kleineren door autoriteiten. En alleen het feit dat we protesteren, betekent niet dat het niet de moeite waard is om te protesteren. Ik denk dat de regering dat soms vergeet en ons een beetje ziet als een bevolking die af en toe een driftbui heeft, zonder echt te luisteren naar wat we zeggen.
‘De media stelt demonstranten vaak in een kwaad daglicht. Ze zeggen dat het werklozen zijn of jongeren die niets beters te doen hebben. Maar wij, jongeren, zijn degenen die de schulden moeten oplossen en op wie de wetten de meeste invloed hebben. De gevolgen van de wetten die worden aangenomen moeten wij dragen. Jongeren zijn gefrustreerd, omdat ze meer links dan rechts zijn, in tegenstelling tot de meeste ouderen. En omdat er veel meer ouderen zijn dan jongeren, is het erg moeilijk om gehoord te worden. Jongeren zijn bezig met hun studie en het vinden van hun plek in de wereld, dus ze hebben niet altijd de tijd om naar politici te luisteren en te stemmen, wat betekent dat er helemaal niet naar hen wordt geluisterd. Dan raken ze gefrustreerd door het beleid dat wordt gevoerd, dus protesteren ze.
‘Ik denk dat de oplossing ligt in een daadkrachtiger regering. Anders wordt er niets opgelost. Zeker in deze tijd, met alle oorlogen die gaande zijn en steeds meer regeringen in Europa en Amerika die naar extreemrechts opschuiven. Dit is waarschijnlijk het slechtst denkbare moment om zo besluiteloos te zijn.’
