Foto Guy Ackermans
Voor de doortastende lezer Dhr. Frank Kooij
Wanneer de zon wegzakt achter de sterrenflats van Wageningen, wordt op de Vijzelstraat de duisternis verjaagd door het kaarslicht van Café Daniels. Het is donderdagavond en ik sta achter de bar. Aan de bar speelt een jonge studente haar buurman een zwoele blik toe. Het licht van de rode kaars danst levendig in haar kastanjebruine ogen. Het jonge stel is te druk verwikkeld in hun paringsdans om mij nog op te merken. Ik zie al snel dat ze niets meer zullen bestellen, voordat ze mij al vliegend op hun roze wolk verlaten.
Aan de andere kant van de bar hoor ik plots bulderend gelach. Het zwoele licht verbleekt en krijgt een jolige ondertoon. Het zijn de stamgasten. Zonder woorden vuil te maken aan een bestelling schenk ik hun bier in. Tevreden kijkt de grijs wordende groep neer op het glas dat trots haar bonte schuimkraag toont. ‘Het was me het weekje wel’, zegt een kalende man. ‘Afgelopen week viel m’n stiefvader van de trap en moest hij een nieuwe heup. Die arme man mag zes weken zijn bed niet uit.’ Hij neemt dan een grote teug, terwijl zijn vrouw een grove grap maakt. Het gezelschap schiet weer in de lach. Die avond wordt er levendig gedanst, gegrapt en gedronken, tot het in de kleine uurtjes ook tijd wordt voor dit gezelschap om naar huis te gaan.
Jongen, volg je hart, laat je niet misleiden door de verwachting van anderen en bewandel je eigen weg
Als ik de gordijnen al dicht heb gedaan zie ik een ouwe grijze man met hangend hoofd aan de bar zitten. Zijn wandelstok strak naast hem geparkeerd. Hij begint te mijmeren ‘Och, wat was dat toch een goede tijd. Toen de tijd nog oneindig lang leek. Een tijd waarin er nog geen onderscheid bestond tussen mij en de liefde. Jongen, volg je hart, laat je niet misleiden door de verwachting van anderen en bewandel je eigen weg.’ De vlam in zijn ogen is droevig . De vergane glorie ligt hem zwaar, maar elk woord dat hij zegt is een waarheid.
Ik luister en stel vragen. Ik word meegenomen in zijn leven, maar sta er buiten. Als het kaarslicht zwakker en zwakker begint te branden, besluit ik ons gesprek te beëindigen. Als ik de deur achter hem op de knip doe, denk ik bij mezelf: ’Als barman ben ik een toeschouwer van de levensloop. Ik zie het leven en ik zie de dood zonder onderdeel te zijn van deze verhalen’.
Ik doof de kaars en het licht sterft.
Philip Timmers (19) is tweedejaars bachelorstudent Internationale Ontwikkelingsstudies. Hij houdt van tuinieren en is altijd in voor een dolletje. Hij geniet van lezen op warme zomerdagen in de natuur.
