Foto Guy Ackermans Ik maak vorderingen met mijn studie en de eindstreep komt in zicht. Wat gaat de tijd snel! Ik merk dat ik probeer zoveel mogelijk ervaringen te proppen in de maanden die ik nog in Wageningen heb. Gedachten en activiteiten buitelen over elkaar heen en strijden om voorrang. Ik voel druk om niets te missen. Tot er iets gebeurt waardoor alles stil komt te staan.
Eerder deze week liep ik onze keuken in Wageningen binnen om mijn gebruikelijke kopje chai te maken voor de avond. Het is een ritueel dat ik koester, zeker nu het warmer wordt en ik de thee buiten kan opdrinken. Een streep zonlicht kwam door het keukenraam naar binnen en bescheen het witte fornuis. Opeens dacht ik aan hoe twintig jaar geleden de zon op precies dezelfde manier het tweepits-fornuis verlichtte van mijn oma. Terwijl ik mijn chai maakte, probeerde ik op mijn herinneringen in te praten: ‘Het is maar een willekeurige zonnestraal, ik zie er te veel in. Hoe kan het er hetzelfde uitzien? Ik bevind me aan het andere eind van de wereld. Ik zie gewoon wat ik wil zien.’
Tegen de tijd dat we de chai dronken, was het zonlicht zachter: hombisilu noemen we dat in het Kannada, mijn thuistaal
Maar ik zie het glashelder voor me, de middagen van toen. Het leven had andere kwaliteiten. De rijke traagheid van de omgeving als mijn moeder net wakker werd van een dutje, en het huis weer tot leven kwam. Haar handen die vlug met een lepel thee in de pot schepten en melk op goten. Maar ik wist dat ze in gedachten alweer bezig was het avondeten te plannen. Het zonlicht, dat binnenstroomde door het smalle keukenraam nadat het eerst zijn weg door het gebladerte van de mangoboom gevonden had. Tegen de tijd dat we de chai dronken, was het zonlicht zachter: hombisilu noemen we dat in het Kannada, mijn thuistaal. Gouden zonlicht. Een feest voor het oog en verfraaiend voor alles dat erdoor geraakt wordt. Tegen de tijd dat ik in Wageningen mijn chai drink, is mijn familie thuis aan het avondeten. Ik zit in de tuin, volledig ondergedompeld in het gouden licht met mijn trage kopje thee. Herinneringen, het hier en nu, en nostalgie zijn tegelijkertijd aanwezig. Ik stel me voor dat velen die van huis zijn dit ervaren. De onverwachte confrontatie met twee verschillende levens die parallel lopen. Ik vraag me af of ik me ooit helemaal thuis zal voelen op één plek, of dat ik altijd een beetje heimwee zal blijven houden naar het andere thuis.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
