Vrouwen zijn de echte bosbeheerders in Pakistan

Bos in de Pakistaanse provincie Haripur wordt regelmatig in brand gestoken. De overheidsdienst voor bosbeheer wijst veehouders aan als de brandstichters. Zij zouden het bos afbranden om grasland voor het vee te krijgen. Maar socioloog Arjumand Nizami denkt dat het anders ligt. Nizami werkte jarenlang voor ngo’s op het gebied van bosbeheer, en promoveerde vorige week bij de leerstoelgroep Rurale Ontwikkelingssociologie van Wageningen Universiteit. Het verklaren van de branden is een complex verhaal, meent hij. ‘Elke partij wijst een andere dader aan.’ Veehouders ontkennen betrokkenheid, ze zeggen alleen in open gebied land af te branden. De landloze armen wijzen de eigenaren van bos aan als schuldigen. Zij mogen volgens de Pakistaanse wet geen groene bomen kappen op hun land. Na een bosbrand mag de eigenaar het hout van de afgestorven bomen echter wel verkopen. Brand kan voor hen dus lucratief zijn. Ook corrupte bosbeheerders van de overheid zouden bij de branden betrokken zijn. Volgens Nizami is er maar één groep die boven elke verdenking verheven is: de vrouwen. Die hebben ook het meeste belang bij het bos, vertelt de socioloog. Alle brandhout, nodig om te koken, wordt door vrouwen verzameld. Bovendien biedt het bos voedsel in tijden van schaarste. De vrouwen plukken er dan wilde groenten en kruiden. Daarnaast levert het bos wilde granaatappels, waarvan de pitten geld opleveren als grondstof van een Aziatische specerij. Vrouwen zijn in feite de belangrijkste beheerders van het bos, concludeerde Nizami. ‘Met eigen ogen heb ik ze bosbranden zien blussen door met takken de vlammen uit te slaan.’ Hij raadt Pakistaanse bosbeheerders dan ook aan om beter met vrouwen samen te werken. Maar daarbij is nog een lange weg te gaan weet hij. ‘Op het platteland van Pakistan hebben vrouwen nauwelijks iets te zeggen.’