Foto Guy Ackermans Er zijn talloze ideeën over falen. Sommigen zien het als een opstapje – een kans om te leren, te verbeteren en opnieuw te proberen. Anderen nemen het zwaar op en laten zich overmannen door schuldgevoelens, schaamte of zelfs twijfel aan zichzelf. Ik behoorde tot die laatste groep. Voor mij voelde falen als een persoonlijke tekortkoming – het bewijs dat ik niet slim genoeg, snel genoeg of gewoonweg goed genoeg was.
Elke misstap bracht me in een spiraal van piekeren en twijfel aan mezelf. Ik had een heel vaststaand beeld over falen: succes betekent dat je het de eerste keer goed doet. Lukt dat niet, dan is dat hetzelfde als achterop raken. Maar dat veranderde toen ik in Nederland kwam en kennismaakte met het Nederlandse academische onderwijs.
Elke misstap bracht me in een spiraal van piekeren en twijfel aan mezelf
Hier is falen… normaal. Herexamens zijn ingepland het jaarrooster en onderdeel van het systeem; niet als straf, maar als geplande pauzes. Als je een vak de eerste keer niet haalt, probeer je het gewoon nog een keer. Zonder schuldgevoel. Zonder oordeel. Gewoon ruimte om opnieuw te leren en opnieuw te doen.
In het begin kon ik het ongemakkelijke gevoel niet van me afschudden. Herkansen voelde als het erkennen van mijn onbekwaamheid. Ik verwachtte dat iemand me daarop zou aanspreken. Maar niemand deed dat. Docenten zagen het als routine; klasgenoten spraken over herkansingen alsof ze plannen voor het weekend aan het maken waren.
Toen drong het tot me door dat het probleem niet het falen zelf was, maar mijn angst ervoor. Langzaam begon ik de druk om perfect te zijn van me af te schudden. Ik realiseerde me dat leren geen lineair proces is en dat groei zelden plaatsvindt zonder een paar struikelblokken tegen te komen. Een herkansing is geen teken van falen, maar een kans. Een tweede kans om te begrijpen, na te denken en het beter te doen.
Tegelijkertijd met dit inzicht, heb ik iets anders onverwachts gevonden: rust. Ik stel mijn waarde niet meer gelijk aan mijn cijfers. Ik ben fouten gaan zien als onderdeel van vooruitgang, niet als het einde ervan. Als ik nu tegenslagen heb, verinnerlijk ik die niet. Ik trek me niet terug, ik reset. Ik zet de volgende stap – niet met schaamte, maar met zelfvertrouwen. Dit onderwijssysteem heeft me niet alleen de lesstof bijgebracht, maar ook geleerd veerkrachtig te zijn. En die les? Die was elke herkansing waard.
Arohi Natu is een eerstejaars masterstudent Food Technology uit India. Ze is creatief en probeert graag nieuwe dingen uit. Ze houdt van koken, zingen, schilderen en nieuwe plekken ontdekken.
