Foto Guy Ackermans Tijdens mijn schooltijd kregen we elke dag een krant bij ons thuis. Elke ochtend hoorde ik het harde geluid van de krant die tegen de voordeur werd gegooid. Omdat ik de jongste was thuis, wachtte ik tot mijn vader en oma hun favoriete katern hadden uitgekozen voordat ik de ‘restjes’ pakte.
Ik ging van het lezen van alleen de stripverhalen naar het scannen van de krantenkoppen en uiteindelijk, toen ik ouder was, spreidde ik de krant wijd uit op de vloer om bij een kopje thee van de artikelen te genieten. Later, als student communicatie, werd de opzet achter de artikelen net zo interessant als de inhoud. Wie bepaalt wat ‘nieuws’ is en wat er allemaal in een artikel moet staan? Wat haalt de voorpagina? Waarom is de achterliggende bedoeling eigenlijk belangrijk?
Toen ik hier kwam en las hoe Indiaas nieuws door internationale journalisten worden verslagen, begreep ik pas echt waarom het belangrijk is om je bewust te zijn van de kaders die je gebruikt om de wereld te bekijken. Het is niet mijn bedoeling om kritiek te leveren, maar om te benadrukken dat hoe iets wordt geschreven en wie het schrijft, net zo belangrijk is als wat er wordt geschreven. Want wat we doorgaans als waarheid accepteren, is iemands gefilterde versie van de wereld.
Want wat we doorgaans als waarheid accepteren, is iemands gefilterde versie van de wereld
In een tijdperk waarin informatie uit elke denkbare digitale kier naar buiten stroomt, klinken de woorden van Abe Weismann relevanter dan ooit: als je je stem wilt laten horen, kun je maar beter voorzichtig zijn met wat je zegt. Ik heb geen illusies dat mijn incidentele column evenveel impact heeft als een veelgelezen krant, maar om de paar weken schrijf ik een column over mijn ervaringen als internationale student. En steeds als ik voor een leeg vel papier zit, pieker ik over het onderwerp, want mijn ervaring is slechts één van duizenden verschillende ervaringen. Ik heb toevallig deze plek om me te uiten. Als de column in de inbox van mijn redacteur belandt, vraag ik me af wat de impact ervan zal zijn. Is het representatief genoeg?
Het schrijven van een column voelt een beetje als een presentatie geven voor een groep studenten van wie je de reacties niet kunt peilen. Je weet niet of ze zich kunnen vinden in je geklets, het met je oneens zijn of totaal andere ervaringen hebben. Of ze luisteren helemaal niet omdat ze een grote vlek op je trui zien en zich afvragen wat je erop geknoeid hebt.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
