Organisatie
Achtergrond
Onderwijs

Teacher of the Year 2017 Jessica Duncan neemt je mee

Ze is betrokken en vriendelijk en haar lessen zijn dynamisch en soms een beetje wacky. Studenten zijn dol op Jessica Duncan, de Teacher of the Year 2017. Ze weet precies hoe ze studenten moet betrekken bij de les en hoe ze hen kan laten proeven van ‘the best job in the world’.
Linda van der Nat

Foto’s: Guy Ackermans

Toen ze na de uitreiking van de Teacher of the Year Award terugkeerde op haar werkplek werd haar meteen duidelijk dat haar collega’s wisten dat ze had gewonnen. In de hal bij de lift was een paraplubak annex kapstok versierd met A4’tjes met haar foto en de tekst: ‘Jessica Duncan Teacher (and sweetie) of the Year 2017’. Haar werkkamer was versierd met slingers en serpentines. Super nice, maar ook wel een beetje overweldigend.

De universitair docent Rurale sociologie is in de wolken met haar uitverkiezing, eigenlijk zweeft ze al sinds ze te horen kreeg dat ze bij de zestien beste docenten hoorde. Haar mailbox stroomt nog steeds vol met felicitatiemailtjes, ze heeft allemaal interessante mensen ontmoet en afgelopen vrijdagochtend trakteerden haar studenten haar op appeltaart.

Het kan altijd beter: elk jaar zijn er weer betere artikelen te vinden, betere oefeningen en activiteiten te bedenken en betere slides te maken

Dat Duncan heeft gewonnen is een knappe prestatie: ze werkt nog maar drie jaar in Wageningen, was nog niet eerder genomineerd of op de longlist geplaatst. Zelf is ze bescheiden: natuurlijk is ze vereerd, maar het voelt tegelijkertijd vreemd. Ze geeft niet in haar eentje les. Haar wacky manier van lesgeven waar studenten zo dol op zijn was niet mogelijk geweest zonder de steun van haar collega’s. Ze geven als een team les, proberen samen nieuwe dingen en praten altijd over wat er goed gaat en wat volgend jaar beter kan. Dus ja, het voelt wel een beetje gek dat zij als enige een prijs krijgt.

Tricky

De Canadese Duncan coördineert drie vakken (waarvan twee haar vorig jaar de Onderwijsprijs opleverden) en geeft les in nog drie andere vakken, van verschillende opleidingen. Daarnaast geeft ze nog twee vakken aan PhD-studenten. Kennis overbrengen op diverse groepen, met verschillende opleidingsachtergronden, is tricky, want niet iedere student kan even diep op de stof ingaan. Toch zorgt ze dat ze iedere student betrekt bij haar lessen, ook degenen achterin die naar hun telefoonscherm zitten te turen. Ze besteedt veel tijd aan het voorbereiden van haar lessen. Heel veel tijd. Het kan namelijk altijd beter: elk jaar zijn er weer betere artikelen te vinden, betere oefeningen en activiteiten te bedenken en betere slides te maken.

Duncan laat studenten letterlijk bewegen door het lokaal, vormt telkens nieuwe groepjes, laat ze stretchen, doet geheugenspelletjes en pubquizzen (maar dan zonder bier). Is dat wacky?

Haar lessen zijn altijd dynamisch. Deels omdat ze een spontane, sprankelende persoonlijkheid heeft en die energie meeneemt naar de collegezaal. Maar ook omdat studenten weinig stilzitten tijdens de les. Duncan laat ze letterlijk bewegen door het lokaal, vormt telkens nieuwe groepjes, laat haar studenten stretchen, doet geheugenspelletjes en pubquizzen (maar dan zonder bier). Is dat wacky? Feit is dat de beste, meest betrokken student, degene die blij wordt van college volgen, degene die vooraf de les voorbereidt en na afloop de aantekeningen bestudeert, dat die student in the best case scenario na twee weken zich nog 20 procent herinnert van wat je tijdens het college vertelt? En een maand later nog maar 10 procent? Het betekent dus dat je 80 procent van je energie verspilt als je voor de zaal staat en gewoon je verhaal afsteekt. Daarom is ze, samen met haar collega’s, voortdurend op zoek naar manieren om kennis over te dragen én te zorgen dat studenten het onthouden. Dat betekent dat ze soms bijzondere methodes toepast.

Tijdens een college met veel zware kost tussendoor boerderijgeluiden gaan maken om te ontspannen

Waar ze zich telkens over verbaasd, is dat studenten bereid zijn om alles te doen. Als ze maar open en eerlijk is, en zegt: ‘Jongens, ik probeer wat nieuws, als het niet werkt doe ik het de volgende keer anders’, kan ze hen bijna alles laten doen, zoals tijdens een college met veel zware kost tussendoor boerderijdierengeluiden maken om te ontspannen, of culinaire quizvraagjes stellen wanneer de aandacht dreigt te verslappen. Ze zorgt voor een veilige omgeving voor haar studenten, en vanuit die basis is veel mogelijk.

Conferentie

Naast de wat meer standaardvakken geeft Duncan soms ook -voor de lol- een capita selecta, waarin ze een groepje studenten een week meeneemt naar een conferentie van de wereldvoedselorganisatie FAO in Rome om ze met eigen ogen te laten zien hoe er over voedselzekerheid wordt onderhandeld op wereldniveau. Voor haar is dat leuk, omdat ze de kans krijgt les te geven over haar onderzoeksgebied, voor de mensen bij FAO is het leuk om te merken dat ze interessant genoeg zijn om bestudeerd te worden en voor de studenten is het leuk omdat ze met eigen ogen zien hoe voedselbeleid wordt gemaakt.

In het juryrapport wordt Duncan geroemd om haar inzet om studenten te laten proeven van het `echte leven’. Ze vindt het belangrijk om studenten daadwerkelijk te laten zien waar beleid wordt gemaakt. Tijdens colleges praat ze erover, ze speelt debatten na met studenten, maar het wordt pas echt leuk als ze kunnen zien hoe het in het echt gaat, compleet met de koptelefoons voor de live vertalingen. Momenteel werkt ze samen met de International Land Coalition. Doel is om een reis te plannen naar Indonesië, voor het bijwonen van het Global Land Forum. Als het lukt om financieel rond te krijgen, wil ze daar in 2018 met een groep van tien studenten naartoe.

Ze heeft echt de beste baan ter wereld

En dan te bedenken dat het nooit haar droom is geweest om docent te worden. Als jonge student wilde Duncan advocaat worden. Want als je een slimme, zelfverzekerde vrouw bent, zegt men in Canada al snel tegen je: ‘Jij moet advocaat worden’. Als eerstejaars volgde ze echter een sociologievak dat haar leven veranderde. Vanaf dat moment wilde ze onderzoeker worden. Dat lesgeven daar ook bij hoorde, daar maakte ze dan maar het beste van. Het is eng soms om voor de klas te staan en zeker als jonge vrouw is het lastig om een natuurlijk overwicht te hebben. Haar eerste lessen, tijdens haar master, waren dan ook horrible, echt, the worst. Nu krijgt ze enorm veel energie van het lesgeven, maar er blijven dagen dat ze compleet is uitgeput. Gelukkig heeft ze een fijne mentor, Bettina Bock is the greatest, en ook bij Dirk Roep en Han Wiskerke kan ze altijd terecht.

Duncan is de tweede vrouw ooit die de prijs wint, en dat is betekenisvol. Op het gebied van genderdiversiteit kan het beter in Wageningen. Dat een vrouw nu de Teacher of the Year Award gewonnen heeft, laat de vrouwelijke studenten zien dat een wetenschappelijke carrière tot de mogelijkheden behoort. Ze weet dat vrouwelijke studenten terughoudend zijn of zich soms laten afschrikken door een academische carrière. En het is ook overwhelming. Maar ook amazing. Ze brengt haar door met het lezen van gave artikelen, ontmoet constant interessante mensen, reist de wereld over, ze verveelt zich nooit. En nu kan ze als Teacher of the Year dat aspect in een positief daglicht stellen en vrouwen laten zien dat ze deze kans hebben. Ze heeft echt de beste baan ter wereld.

Leave a Reply


Je moet inloggen om een comment te plaatsen.