Tekst: Guido Camps
Ik zie ze zitten tijdens college alsof ik door allemaal kleine digitale raampjes zo in hun huis inkijk. De ene nog in zijn of haar studentenkamer met een lege wijnfles en vieze kleren op de achtergrond, maar de meesten in het ouderlijke nest in een kamer met meubels en een bed dat duidelijk beter past bij een jonge puber dan een volwassen student.
Ik probeer de colleges zo interactief mogelijk te maken, ruimte te geven voor groepswerk en discussie, maar ik weet zeker dat ik concurreer met een tweede scherm of een buiten beeld gelegde telefoon vol met Insta’s en Tik Toks.
Er is een reden waarom we studenten naar een campus lokken: ze worden fysiek uit het normale leven getrokken zodat ze geheel openstaan voor nieuwe academische inzichten. In plaats daarvan zijn de online colleges en opdrachten nu een kleine onderbreking van een leven dat zich voornamelijk elders afspeelt. Via een klein stukje scherm proberen we ze te bereiken, maar we zijn letterlijk nog maar een schermgroot onderdeel van hun leven in plaats van de allesomvattende omgeving.
Ik ben nog maar een schermgroot onderdeel van hun leven
Onze rector stelde tevreden vast dat uit questionnaires over online leren blijkt dat ‘education quality was as good as previous years’ en dat ‘students were equally involved in learning processes’. Dat doet me natuurlijk deugd, maar ik ben bang dat wat onze studenten nu missen misschien moeilijk te vatten is in een vragenlijst.
Guido Camps (36) is dierenarts en postdoc bij Humane Voeding. Hij houdt van bakken, bijen houden en bijzondere dieren.