Een gevoel van heimwee bekruipt mij. Het was altijd zo gezellig, maar dit komt nooit meer echt terug. Veel van mijn vrienden zijn vertrokken naar het buitenland. Vanwege een postdoc of om terug te keren naar het thuisland. Berlijn, China, de VS, Catalonië.
Mijn vrienden die hier nog wel zitten, zie ik steeds minder. Het postacademische leven slokt me op. Het lukt me vaak niet eens om vriendelijke Facebookberichten uit mijn oude leven te beantwoorden (sorry daarvoor), laat staan dat het me lukt om gezellig een biertje te drinken.
Sinds ik weg ben uit de universiteitswereld, voel ik me ook minder verbonden. Ineens ontmoet ik allemaal leuke nieuwe mensen in een meer vergelijkbare situatie. Daar haak ik dan sneller bij aan.
Ik voel me nieuw in Wageningen. Voor de derde keer. Eerst als student, toen als promovendus, nu als…, ja, wat ben ik eigenlijk? Steeds weer beland ik in een ander soort stad. En elke keer blijkt het er te barsten van open, interessante en betrokken mensen met wie je snel bevriend raakt.
Dat is de charme van het leven hier. Maar daar staat tegenover dat het ook zo weer voorbij is. Dat is Wageningen. Alles is er tijdelijk.